کبری سعادتی/ آزنا آنلاین- وقتی در سال ۱۳۸۷ کلنگ افتتاح پروژه ۲۰ هزار نفری ورزشگاه علی دایی در اردبیل به زمین زده شد، هیچ کس فکرش را نمی کرد که این پروژه برای ورزشکاران و توسعه استان سرابی بیش نخواهد بود. ۱۷ سال زمان طولانی و فرسایشی است برای آنان که دل در گرو خدمات ورزشی شهر دارند و معنی سال ها، روزها، ساعت ها، دقیقه ها، ثانیه ها و صدم ثانیه ها را ورزشکاران با عمق وجود درک می کنند چه آن زمان که از گردونه رقابت حذف شده باشند و چه زمانی که پیشتاز رقابت های ورزشی باشند. ۱۷ سال؛ ورزشکاران مختلف سطح استان را از رده های سنی نونهالان، نوجوانان، جوانان و بزرگسالان عبور داده و دوباره این چرخه تکرار شده است. چه بسا ورزشکارانی که از همه لحاظ از رقیبان خود سر بوده و هستند و در امکانات ورزشی کم آورده اند و چه تعداد ورزشکارانی که با خیال بازی در ورزشگاه علی دایی کفش های ورزشی خود را آویخته اند. ورزشگاه علی دایی به مساحت ۴۲ هکتار کلنگ زنی شده است و امکاناتی از قبیل پیست تارتان استاندارد، چمن مصنوعی استاندارد، ۲۰ هزار جایگاه صندلی تماشاگران، جایگاه خبرنگاران، سالن سرپوشیده دوومیدانی، استخر، پیست دوچرخه سواری، پارکینگ ۷هزار خودرویی، سالن اختصاصی جانبازان و معلولان، پیست تنیس روی خاک و سالن ژیمناستیک و... که همگی برای این مجموعه در نظر گرفته شده اما تمام امکانات نیمه تمام به حال خود رها شده است و اعتبارات قطره چکانی هم این ورزشگاه را از قعر جدول نجات نمی دهد. با تور خبری «رسانه و سلامت» رهسپار ورزشگاه علی دایی شدیم، وضعیت نابسامان و تاسف برانگیزی از ورزشگاه علی دایی را مشاهده کردیم. ورزشگاهی که نام علی دایی؛ اسطوره فوتبال جهان را یدک می کشد به حالت مخروبه در آمده، صندلی های جایگاه تماشاگران از جا کنده شده. دکل برق وارونه شده، کابل های برق به سرقت رفته است. مکانی که می گفتند جایگاه استخر است؛ شبیه ویرانه بعد از وقوع سیل به نظر می رسید و راه اندازی آن نیاز به مجوز حفر چاه عمیق دارد و نمی دانم با این خشکسالی با آب و فاضلاب استان اردبیل چگونه به توافق می رسد. در این بازدید انگار ما طرفدار تیم بازنده بازی فوتبال بودیم آن هم نه در وقت معمول بلکه در وقت اضافه گل خورده ایم، به تساوی برگشته ایم و بازیکن مورد علاقه مان پنالتی آخر را به دیرک دروازه زده و ناباورانه نتیجه را واگذار کرده ایم. در این مکان به جای اینکه فریاد ورزشکاران و تماشاگران بپیچد، سکوت سوت می زند و ورزشگاه به مسئولان شهری کارت قرمز می دهد. اینجا به جای اینکه بازیکنان زمین خود را تعویض کنند فقط مسئول، مدیر، نماینده عوض شده اما چیزی که تغییر نکرده وضعیت نابسامان ورزشگاه علی دایی است. اینجا صدای بازیکن هیچ رشته ورزشی نمی پیچد، فقط گنجشک ها در این مکان بازیگوشی کرده اند. اینجا لانه پرندگان است. اینجا خانه ارواح است. اینجا دهکده توسعه نیافتگی است. مدیرکل ورزش و جوانان اردبیل می گوید: ۱۰۰ میلیارد تومان برای تعویض چمن مصنوعی و تعمیر دو رختکن و سرویس های بهداشتی این ورزشگاه به حساب راه و شهرسازی اختصاص یافته است. رئیس گروه ماده ۲۷ اداره کل ورزش و جوانان نیز در مقابل انتقاد خبرنگاران از وقت کشی و هدررفت هزینه در این مجموعه می گوید: مجری این پروژه اداره کل راه و شهرسازی است و ورزش و جوانان بهره بردار است اما همه هجمه ها این اداره کل را نشانه رفته است. قادر روحی اضافه می کند: امیدواریم با تکمیل این پروژه موانع توسعه فوتبال در استان اردبیل رفع شود و شاهد حضور تیم های فوتبال لیگ های دسته یک کشور در این ورزشگاه باشیم. وی ابراز ناراحتی می کند و می گوید: متاسفانه سالن سرپوشیده دوو میدانی نیز که در سال ۱۳۹۹ افتتاح شده نیز به وضعیت نابسامانی دچار شده است و برای بازسازی و مرمت آن نیازمند اختصاص اعتبار هستیم. درد ورزشگاه علی دایی با جذب اعتبار ۱۰۰ میلیارد تومان درمان نمی شود و این مبلغ نیز صرف موارد ذکر شده مدیرکل می شود و به مرور زمان و با تعلل در به بهره برداری رساندن آن دوباره مستهلک شده و نیازمند دوباره و چندباره کاری پیدا می کند. طبق گفته این مسئول، اداره کل ورزش و جوانان اجازه فعالیت به هیئت های مختلف در این مجموعه ورزشی را نمی تواند صادر کند و باید این پروژه به خط پایان برسد تا اداره کل ورزش و جوانان بتواند به عنوان بهره بردار در این مجموعه تصمیم گیری کند. ورزشگاه علی دایی دومین پروژه بعد از راهن آهن اردبیل است که بهره برداری آن عمری طولانی را سپری کرده است. این ورزشگاه که می تواند گام بلندی در توسعه ورزش استان بردارد و در این زمینه به درآمدزایی برسد در پیچ و خم تاریخ از توسعه و تکمیل باز مانده است. امیدواریم با همت و همکاری مسئولان استان اردبیل این ورزشگاه از حالت اغما درآمده و به چرخه حیات ورزشی برگردد.